Galati Expedition: een 13-uur durende Reis naar Roemenië

"Galatj, zo moet je het zeggen," probeerde de ploegbegeleider van Arcada Galati het duidelijk uit te leggen. Maar niemand had veel zin in een uitspraakles Roemeens bij aankomst in het fraaie hotel langs de Donau.

In het verleden reisde GREENYARD Maaseik al naar Siberische oorden als Novosibirsk en Nizhnevartovsk, maar de trip naar de uithoek van Roemenië, vlakbij de grens met Moldavië en Oekraïne, moest daar niet voor onderdoen.

Spelers, coach, en die ene dappere supporter Vital, verzamelden om vijf uur 's ochtends aan de STEENGOED Arena. Eerst 180 km naar Charleroi en dan (met bijna een uur vertraging) een Wizz Air-vlucht van tweeënhalf uur naar Boekarest. Zo wees de klok al kwart over één Roemeense tijd toen onze jongens voet op Balkanbodem zetten.

Het ergste moest toen nog komen: 225 kilometer per bus, zonder snelwegen. Gelukkig was die bus splinternieuw. Tenminste, dat was hij toen hij van de band rolde in 2001. Twee waarschuwingslampjes (olie en handrem) brandden constant en de teller wees 305.000 kilometer aan. "Drie miljoen," corrigeerde de ploegbegeleider, en hij meende het.

Aan de gerafelde stoel van de chauffeur te zien, kon dat wel eens waar zijn. Hij gooide zijn Mercedes stante pede in de hoogste versnelling en scheurde op het kletsnatte linkervak rakelings tussen betonnen boordstenen en vuile vrachtwagens richting Galati. Wel twintig kruistekens sloeg de man, die zich gesterkt voelde door een reeks heiligenprentjes boven zijn hoofd.

De vierbaansweg werd snel een tweebaansweg met sneeuwresten langs de kant, maar de wijzer bleef lustig boven de honderd. Tenminste, daar waar vrachtwagens met slakkengang hem de weg niet versperden. Lang duurde dat nooit, want onze Roemeense Max Verstappen gooide zijn bus met doodsverachting over de witte strepen voorbij de trucks. Aan overwegen testte hij bruusk zijn remmen, want die kon je alleen stapvoets nemen.

Met het kwartiertje plaspauze inbegrepen bereikten we Galati om halfzeven, na 4 uur en 30 minuten optrekken en afremmen. In onze aankomststad ging het alarm af: vier waarschuwingslampjes flikkerden, de versnellingspook weigerde dienst in eerste.

Behoedzaam laveerde onze piloot Verstappen-secuur zijn krakende vehikel tot aan hotel Vega.

Daar kregen de spelers welgeteld twintig minuten voor een snelle hap en een even snelle check-in op de kamer. Wonder boven wonder ronkte de bus daarna weer super-betrouwbaar op weg naar de sporthal (en de 4 miljoen kilometer). Opwarmen en trainen, zo luidde de boodschap. Maar niet zonder een welgemeende handdruk bij het weerzien met Javad, onze Iraanse spelverdeler van twee seizoenen geleden. Morgen staat hij in het andere kamp. En dan gaan wij het hem -en bij uitbreiding heel Arcada Galati- super-lastig maken.

Voor meer beelden, zie onze Facebookpagina: https://www.facebook.com/search/top?q=volleybalclub%20greenyard%20maaseik