Einde van een tijdperk: Jelte Maan stopt ermee …

Jelte Maan – °19 maart 1986 in Lochem (Gelderland) – zet een maand na zijn 35e verjaardag een punt achter zijn schitterende volleybalcarrière ...

Jelte kwam op de radar van (toen nog) NOLIKO Maaseik door zijn prestaties in de Nederlandse competitie, bij Sliedrecht, Capelle en vooral Apeldoorn. In 2008 haalde Vital Heynen hem naar hier (in eerste instantie als libero, zo vernamen we onlangs). In ons jubileumboek 'Maaseik, 60 jaar topvolleybal' vertelt Jelte over zijn bijna mislukte entree in Maaseik: hoe hij in opperste concentratie voor de topwedstrijd in Zellik de dieseltank van zijn clubwagen vol benzine goot, met alle gevolgen vandien. Maar daarna is het toch wel goedgekomen, hoor. En hoe!

Enkele cijfers: in zijn 13 seizoenen bij Maaseik speelde hij 562 wedstrijden. Daarvan werden er 408 gewonnen, dat is 72,5 %: onderscheiding! Tijdens het tijdperk-Maan oogstte NOLIKO/GREENYARD Maaseik vijf landstitels, vier bekers, vijf supercups en twee keer Europees brons. Jelte beleefde met Maaseik 13 Europese campagnes, goed voor 95 wedstrijden (97 als je de twee recente coronaforfaits van Chaumont meerekent). En als je er ook zijn vier Europese campagnes met Apeldoorn nog bijtelt, strandt hij uiteindelijk op 111 Europese wedstrijden!

Tussendoor verzamelde Jelte ook nog een slordige 200 selecties voor de Lange Mannen, de Nederlandse nationale ploeg. Over de vele keren dat hij werd uitgeroepen tot man van de match, gaan we het niet hebben. Ongetwijfeld zal vooral de individuele MVP-trofee na die onwaarschijnlijke 3-2 tegen ZENIT Kazan (december 2019) hem tot het einde van zijn dagen bijblijven!

Speler van het Jaar werd hij in 2012, het jaar dat hij met Maaseik zowat alles won wat er te winnen viel. Onze supportersclub Sterk Es Eik (toen nog Noliko4Ever) voegde daar trouwens haar eigen jaarlijkse Bronzen Schoen aan toe. Over zijn gele kaarten hebben we géén cijfers: feit is dat hij als captain van zijn team altijd vooropliep in de strijd en het uiterste eiste van zichzelf, zijn medespelers én de scheidsrechters. Die zagen hem soms als een briesende stier komen aanstormen als hij het niet eens was met hun oordeel.

Jelte moest in zijn carrière enkele keren terugknokken na een ernstige blessure: vooral die enkel en die hernia. Ook vorige zomer werd even gevreesd dat het niet goed zou komen, maar 2020-2021 bleek allerminst het beruchte 'seizoen te veel'. En toch stopt het hier … Jelte gaat zich voortaan volledig op zijn business richten. Alle volleyballiefhebbers in heel België, niet alleen in Maaseik en omstreken, zullen zich Jelte Maan uiteraard blijven herinneren om z'n grinta en de enorme energie die hij op het terrein kwijt moest als het om de knikkers ging.

Doodjammer dat zo'n geweldige carrière nu zo onverwacht eindigt met drie nederlagen op een rij, zonder laatste prijs, zonder supporters, zonder publieke huldiging. Eigenlijk een ietsje in mineur dus. Hoezeer Jelte Maan ook kickte op adrenaline en sfeer op de tribune: afscheid nam hij liever stilletjes in de luwte, in beperkte kring. Maar als club mogen en zullen we hem in geen geval zomaar ongemerkt in de coulissen laten verdwijnen, let maar eens op! 13 jaar als rots in de branding: alleen al daarom kan een plekje in ons dreamteam aller tijden hem sowieso niet ontsnappen.

Hoe dan ook: geweldig bedankt voor alles, Jelte! Het ga je goed, en we zien elkaar zeker nog terug!

PS: kijk maandagavond vooral naar Sportcafé op TV Limburg: Jelte is er te gast en vertelt het u allemaal zélf …