Volleybalclub GREENYARD Maaseik dankt

duizenden mensen:

Onze youngsters brengen 50 witte rozen.

Een eerbetoon voor mensen van onze club en rond onze club die ons te vroeg hebben verlaten.

Een vereniging met een respectabele leeftijd overleeft nu eenmaal haar leden.

Daar is niets aan te doen. Maar we vergeten hen niet.

We schrijven 1997. Pierre Vanhoef en Ludo Schaekers vroegen me om training te geven aan een groepje gedreven jongeren: het was een scholierenlichting die barstte van het talent.

De trainingen waren pittig, en de opkomst was altijd goed. Beter en beter worden, dat was het doel en dat gebeurde ook. Je zag de groep groeien, in de lengte maar ook in het door hen zo geliefde spel. Het waren toffe tijden. Door al die puberende hormonen waren de discussies niet van de lucht, met ouders tot op het randje van de wanhoop. Maar zodra die mannen in de zaal waren, viel alles in zijn plooi.

De vele trainingen, soms wat zwaarder, soms wat luchtiger, wierpen hun vruchten af. Deze getalenteerde ploeg wilde het onderste uit de kan halen: tijdens vakanties werd doorgetraind, op zaterdag waren er opslag-receptietrainingen, … Jaar na jaar wonnen ze titels en bekers. Van de provinciale reeksen over de divisiereeksen tot in eerste divisie! Dat sommige van die jongens in de hoogste reeks zouden terechtkomen, stond in de (volleybal)sterren geschreven.

Enkele vaste supporters uit Lanaken (wijlen Tony Hechtermans, Leon Corstjens, Jos Mertens, Jean-Pierre Craenen) volgden indertijd samen met Ivo Rutten en Marc(ske) Vermeulen alle thuis- én uitwedstrijden van NOLIKO Maaseik: Torhout, Antwerpen, Averbode, Roeselare, Herentals, Lanaken, Zellik …

Die eerste Europese Final-4 (Wenen, 1997), daar móésten we óók bij zijn. Er werd een busje gehuurd. Jean-Pierre zou rijden en Leon (genie in kaartlezen) zou hem assisteren.

In de vroege vrijdagavond vertrokken we richting Wenen. Tony had gezorgd voor drank onderweg: enkele petflessen vol zelfgemaakte groene cocktail van Pisang Ambon, fruitsap en (te) veel alcohol. Na 50 km was het al één groot feest in het busje. Chauffeur Jean-Pierre kon maar hopen dat er straks in Wenen nog iets overbleef … Helaas.

Ten eerste willen we de mensen met een Maaseik-volleybalhart (NOLIKO en GREENYARD) feliciteren met dit prachtige 60-jarige jubileum. Twee seizoenen daarvan (aug. 1990 - mei 1992) heb ik mogen meemaken.

Ons eerste jaar was ongelooflijk succesvol. Op alle fronten wonnen we prijzen: het kampioenschap, de nationale beker en ook Europees deden we het goed. Dit werd dan ook 'goed' gevierd door het team, door de club, door de sponsors en door de supporters. De vele onvergetelijke avonden bij Bèr in de Majestic bevestigen dit. Wij denken met heel veel genoegen terug aan ons verblijf in Maaseik.

Ook vele andere zaken zijn ons bijgebleven. Wandelen door het centrum van Maaseik duurde nooit lang: altijd kwamen we wel iemand tegen voor een praatje, drankje of hapje. Vooral op woensdagmorgen (markt!) smaakte een kopje koffie op een van de vele terrassen erg lekker: altijd met een bakje slagroom en een lekker koekje …

Na een zalige kampioenenviering in café Majestic zag ik dat bakker Schouben (ook een fan van de club), om 5 u ’s morgens al volop aan het werk was. Ik kocht er een mooie vlaai en Dirk spoot keurig met verse slagroom 'NOLIKO Maaseik kampioen' erop. Fier op titel en taart deed ik enthousiast een auto stoppen om de taart te tonen aan een vriendelijke mevrouw. Ze opende het portier om de tekst te kunnen lezen en ik hield de taart behulpzaam een beetje schuin. Helaas gleed ze met slagroom en al uit mijn handen, de auto in! De mevrouw was opeens niet meer blij met onze titel! Bakker Dirk spoot er een nieuwe tekst op en we hebben de taart met veel plezier genuttigd op het appartement van Yves Barthels en Nathalie in de Pelserstraat.

(René Corstjens)

Lijf en leden riskeren, maar altijd gefocust op de bal…

Onze eigen accommodatie met Olympische allures …

Na Golden set geplaatst voor Final 4 in Rome…

Een van de eerdere ploegfoto's, toen nog Mavoc 75-76…

De mini's, reeds lang de toekomst van onze verdere jeugdwerking…

De VIP-ruimtes zijn soms werkelijk juweeltjes, zoals in de sporthal in Jekaterinenburg…

Meer dan 120 Europese verplaatsingen brachten de Maaseiker delegaties naar alle uithoeken van Europa: van Portugal tot Finland, van Griekenland tot diep in Siberië. De kortste verplaatsing ooit was die van januari 2006 naar Evivo Düren, amper 90 km ver. 

De langste bracht ons in 2018 naar Novosibirsk, ruim 5800 km ver, al moest die andere Siberische expeditie uit 1995 (naar Nizhnevartovsk) weinig onderdoen, met 5338 km.

NOLIKO en GREENYARD Maaseik kwamen zo in contact met tal van culturen, klimaten, landschappen en geschiedenis.

Onze eerste internationale volleybalreizen (in 1986 en 1987) brachten ons nog achter het IJzeren Gordijn, in Leipzig en Berlijn. Maar ook in de jaren '90 stonden we overdonderd te kijken van de pakken sneeuw in de Siberische winters. Of in het Poolse bedevaartsoord Czestochowa, waar het stenen uit de grond vroor bij -18°C. Daags na de match, tijdens de busrit naar Warschau, moesten de spelers zelfs rondwandelen in bus omdat de verwarming niet werkte …

Onze jeugd pakt ook menige titel mee…

De Nationale ploeg, een extra uithangbord voor onze mooie sport…

Spelers vanuit de hele wereld hebben reeds bij onze club gespeeld, herken je deze nog?

Van tijd tot tijd was er ook een sportieve broederstrijd op het terrein…

De pers, aanwezig in kleine en grote aantallen, en nu ook digitaal…

We blijven onze teams vocaal (en met het nodige slagwerk) ondersteunen…

… en velen hebben nooit anders geweten. Maar 'in de goede oude tijd', 60 en zelfs 50 jaar geleden, was dat wel even anders: buiten, in weer en wind. Bij vriestemperaturen en in hittegolven. Terwijl het asfalt onder je voeten smolt of de ijspegels aan het net hingen. Als de wind wat fout zat, kreeg je je eigen service in je eigen smoel teruggewaaid. Ofwel net omgekeerd: dan vloog ie na een voorzichtig tikje losweg over het hele volleybalplein én over het hele dorpsplein van Tongerlo. In Opglabbeek landde de bal geregeld tussen de graven op de begraafplaats. In Stokkem helde de speelplaats van de jongensschool vanuit alle richtingen af naar het midden, pal onder het net. Er lag daar een ijzeren plaat over de regenwaterput. Bij regenweer stond je als 'passeur-in-de-midden' tot voorbij je enkels in het water. (Weet je dat nog, Wim Segers?) Tijdens de time-outs en tussen de sets ging de plaat even van de afvoer. In Boorsem speelde je op gravel. De goede oude tijd? Ga weg!

Onze jeugd druk bezig in een van de sporthallen in Maaseik en omstreken...

Er werd al heel wat afgereisd, en vele monumenten gezien…

Regelmatig groot en groots bezoek in onze arena…

Jeugd op teambuilding, het moet niet altijd volley zijn…

Topsport brengt helaas ook soms blessures met zich mee…

De omroeper van dienst langs de zijlijn…

Van 0-2 achter naar 3-2 winst: niet alledaags, maar GREENYARD Maaseik maakte dit in 2019 vier keer mee! In absolute topmatchen! Drie keer internationaal en één keer tegen dé rivaal in België.

Op 11 mei in Roeselare: de waanzinnige ontknoping in de ultieme wedstrijd van de play-offs: Knack leidt met 2-0, Maaseik wint met 2-3 (13-15 in de tiebreak).
Op 4 december in Ankara: Halkbank leidt met 2-0; Maaseik wint met 2-3.
Op 11 december in eigen STEENGOED Arena: Zenit Kazan leidt met 0-2; Maaseik wint met 3-2 (20-18 in de tiebreak).

Het omgekeerde overkomt ons óók wel eens: op 13 februari leidt GREENYARD Maaseik in de Champions League met 2-0 tegen Berlijn. Matchballen in de 3e set! Een nieuwe Europese stunt? Nietes. Uitslag: 2-3 (13-15 in de tiebreak).

En soms is het ook een verhaal van net niet: op 8 mei, in de voorlaatste wedstrijd van de play-offs, leidt Roeselare hier met 0-2. Bordjes komen gelijk: 2-2. Knack wint de tiebreak met 12-15.

Oude bekenden op het 50-jarig jubileum...

back in time...

Ook met onze jeugd