Even naar Schiervelde, daarna ook nog even naar het Sportpaleis. Daarachter wacht Europa. Klaar! Deze kortste weg bespaart héél véél tijd, moeite en kilometers in vergelijking met de competitie en daarna de final four en de finalethrillers van de play-offs. Dit is echter de simplistische, euforische, zeg maar arrogante versie van de loodzware opdracht die ons te wachten staat.
We hebben onszelf woensdag wat in de voet geschoten, dat kan niemand ontkennen. Het leek in de eerste set nochtans de goede kant uit te gaan: gelijk opgaand, niet echt goed maar ook niet slecht. Alsof beide teams nog iets achter de hand hielden. Tegen het einde van de set begonnen we het laken zelfs stilletjes naar ons toe te trekken: 21-19, 22-20. Het eerste schaapje leek bijna op het droge, maar dat was buiten de wolf gerekend.
Van 22-20 naar 22-25? Pijnlijk en niet normaal. Leg het maar uit. Volleybal en zijn onverwachte wendingen: stof genoeg voor avondvullende praatprogramma's. Wát als ons team die eerste set wél 'eenvoudig' afmaakt? Nu goed, dat gebeurde dus niet. Punt.
|
Nederlands
