Nieuws

Na zo'n volleybalwedstrijd bots je in de catacomben van de STEENGOED Arena weleens op een speler van de thuisploeg of van de bezoekers. Voor ondergetekend onderdeurtje is het altijd een dubbel gevoel als zo'n dubbele meter naast me staat, voor de pisbak naast de mijne, bijvoorbeeld…

Tjonge. Nog een eind groter dan hij al lijkt vanuit de tribune. Als hij zijn armen horizontaal spreidt (wat ie op dat moment best niet doet), kan ik er zonder te bukken gewoon onderdoor wandelen… Dát zal wel de reden zijn waarom we zélf nooit international zijn geworden, duh!

Maar we dwalen af. We wilden het eigenlijk hebben over de innerlijke mens, en hoe die verzorgd wordt voor en na de match. Want ja, in die catacomben zien we na de match zo'n tegenstander een boterhammetje of een broodje eten, en – nieuwsgierig als we zijn – vragen we ons dan af (a) of hij die helemaal uit Roeselare heeft meegebracht en (b) wat voor beleg deze knaap zijn leven lang gegeten heeft om zo groot te worden. (Ja, het is niet eerlijk, die lengte van andere mensen!)