Zoals het klokje thuis tikt …

Het leven van een professionele volleybalspeler is niet altijd rozengeur en maneschijn. We herinneren ons vaag een interview met Simon Van de Voorde toen die in een oproerig Teheran het beste ervan probeerde te maken terwijl vrouw en kind hier in België bleven. En Matias Raymaekers heeft ongetwijfeld ook wel een paar bedenkingen bij zijn tijd in Novosibirsk of Belgorod.

Je hebt het raden naar wat zich precies afspeelt in de hoofden van die stoere kerels die bij ons of bij onze rivalen volleyen 'om den brode', en dagelijks via Skype of WhatsApp contact onderhouden met het thuisfront in pakweg Canada of Oekraïne.

Zeker in de voorbije weken, waar het alleen nog ging over een oprukkend virus, quarantaine, mondmaskers, gesloten grenzen en gesloten luchtruimen.

Toen zaterdag de ultieme beslissing over de competitie viel, begonnen Dieter Leenders en Marc Vermeulen met gewaardeerde professionele ondersteuning van topsupporter Goele Custers van De Reisboetiek aan een telefoonmarathon om samen straffe service te leveren aan onze buitenlanders.

Een overzichtje:

Lou Kindt, Jelte Maan, Simon Peeters en Elias Thys wonen in Maaseik en da's dus oké. Robert Wojcik blijft vermits zijn vriendin hier werkt. Ook Andri Aganits blijft nog even: nu de Poolse grens gesloten is, zou het waanzin zijn om met een pasgeboren baby met de eigen wagen naar Estland te rijden.

Xavi Folguera kon zondag vanuit Düsseldorf toch nog naar Barcelona en zal intussen wel in Andorra geraakt zijn. Renee Teppan kon zondagvoormiddag al vanuit Brussel naar Stockholm en dan verder naar Tallinn. Jan Zimmermann reed zondag met een huurwagen van Aken naar Tübingen. Ook Just Dronkers reed met de auto naar zijn ouders in Groningen. Jonas Kvalen had gisteravond nog een vlucht vanuit Brussel naar Oslo. Yurii Semeniuk is deze namiddag in Düsseldorf vertrokken naar Kiev en heeft daarna een aansluiting naar Lviv. En Rasmus Nielsen ten slotte, zal woensdag normaal vanuit Düsseldorf naar Kopenhagen kunnen vliegen.

Het is wel héél vreemd om in deze chaos halsoverkop afscheid te moeten nemen. Zonder handje, zonder hug, zonder knuffel. En wie zien we na de zomer terug? Zelfs dat weten we niet van iedereen, en dat maakt het allemaal nog wat onwezenlijker …

Wij wensen onze mannen een behouden terugkeer, allicht met tijdelijke quarantaine. Dank voor jullie inspanningen. Doodjammer van deze 'through before it really started', en dat we nooit zullen weten wat we samen hadden kunnen realiseren … Te gek en te droef voor woorden. Hopelijk houden jullie ook mooie herinneringen over aan dit seizoen dat op één manier onvergetelijk is … (PiP)