Terug van lang weggeweest … Pieter Verhees!

Er was eens, in het Noord-Limburgse Pelt, een jongetje dat al op zijn 10e bezeten was van volleybal. In hét typische opstel van de lagere school "Als ik later groot ben, word ik …" kwam geen dokter of brandweerman uit de bus, maar heel kordaat: profvolleybalspeler bij Maaseik! O zo. Het knaapje werd omstreeks die leeftijd overigens al eens doorgelicht, met de geruststellende diagnose dat hij om en bij de 2 meter groot zou worden.

Pieter Verhees (°8 december 1989, 2m05) speelde tot 2006 bij Overpelt (1e provinciale) en daarna 1 jaar bij NOLIKO Maaseik B (2e divisie) en 1 jaar bij het Vlaams Belofteteam (1e nationale). Zijn studies LO en Bewegingswetenschappen (BXL) combineerde hij met 3 jaar Asse-Lennik.

In 2011-2012 speelde hij vervolgens een belangrijke rol in het boerenjaar van Maaseik met de triple (kampioen, beker én supercup). Het was duidelijk dat België snel te klein werd voor de jonge international die eerder al tot beste jongere (2009) en meermaals tot beste blokker in de Belgische competitie was uitgeroepen. Voor Maaseik was dit een enorme aderlating, maar …

… maar Italië wenkte: 2 jaar Latina, 1 jaar Modena, 2 jaar Monza, 1 jaar Vibo Valentia en tot slot 1 jaar Ravenna (2018-19, samen met Kamil Rychlicki). Finalist CEV Cup (2013), finalist Challenge Cup (2014), Italiaans bekerwinnaar én vice-landskampioen met Modena (2015), beste middenman van Italië (2017): een palmares om ú tegen te zeggen. Zijn internationale avontuur rondde hij het voorbije seizoen af in de Poolse Plusliga, bij middenmoter Zawiercie.

Het spreekt vanzelf dat GREENYARD Maaseik Pieter al die jaren is blijven volgen en geregeld heeft gepolst of de tijd nog niet rijp was voor een terugkeer naar de club van zijn jongensdromen. Dit jaar is het dan zover. GREENYARD Maaseik is nog niet helemaal klaar met het jaarlijkse tussentijdse huiswerk, maar met het terughalen van deze talentrijke Red Dragon en zijn camion ervaring op het hoogste niveau (en bovendien uit ons eigen bronsgroen eikenhout), leggen we alvast onze steile ambities voor het komende seizoen op tafel. Welkom thuis, Pieter! (PiP)

Postscriptum, pour la petite histoire:

In het middelbaar zat Pieter – vóór de topsportschool in Vilvoorde – een jaar of twee in dezelfde klas als onze dochter. Vandaar dat we toen zijn prille carrière een ietsje zijn beginnen volgen. (Bijv. die knappe 6e plek van de Belgische jeugd – met Pieter – in Mexico in 2007: enkel hierdoor herinnerde PiP zich onlangs – cf. de recente nieuwsbrief over Javad Karimi – dat Iran indertijd 'verrassend' dat jeugd-WK won.) Zo kwam het ook dat PiP enkele jaren later (met het hele gezin, door sneeuw en ijs) voor het eerst naar een match van Maaseik trok (in Asse-Lennik godbetert, want dáár speelde Pieter toen), en dat meneer en mevrouw PiP vanaf 2011 geregeld naar de STEENGOED Arena afzakten en daar later gewoon zijn blijven hangen. Hoe een dubbeltje rollen kan … Vandaar tot slot ook waarom daarstraks barbaarse juichkreten door het huis weerklonken toen Marc Vermeulen me opdroeg de terugkeer van Pieter te melden. (Mevrouw PiP is namelijk een grote fan ...) Kortom: eigenlijk is het een beetje de 'schuld' van Pieter Verhees dat je tegenwoordig al die PiP-schrijfsels moet verdragen.