Pieter Verhees niet meer op het parket

We moesten even slikken en gaan zitten toen we een sms'je ontvingen vanuit ons clubsecretariaat: Pieter Verhees levert zijn rood-groene plunje in, hangt de volleybalschoenen aan de haak en gaat zijn body (lees: zijn geteisterde knieën) de broodnodige rust gunnen. Toch wel een verrassende exit …

Sport is gezond, zeggen ze. Maar als het over topsport gaat, plaatsen we daar een kanttekening bij. Je wil ze de kost niet geven, al die topsporters die met ontstekingsremmers, injecties, pijnstillers en andere medicatie de chronische pijn verdringen om zich naar het einde van een seizoen te slepen.

"Sinds mijn 15, 16 jaar, toen ik naar de topsportschool trok en jeugdinternational werd, is mijn body nonstop belast geweest. En ja, ik ben relatief zwaar gebouwd hè. Mijn knieën waren al meteen mijn achilleshiel. Elk jaar opnieuw volgde na zo'n zwaar seizoen bij de club een campagne met de Red Dragons. Als topsporter wil je daar natuurlijk óók bij zijn. Je beseft wel dat je roofbouw pleegt, maar je doet maar door. Tot het op is", legt Pieter zijn beslissing uit.

Vorig jaar onderging hij nog een operatie. De knie bleef gezwollen en dat voedde de twijfels. De medische staf in Maaseik volgde alles aandachtig op en trainer Joel Banks hield er rekening mee, bouwde compensatie in. Toch was geregeld medicatie nodig om te kunnen spelen.

Niet alleen de knieën begonnen dit seizoen meer en meer tegen te pruttelen, ook het coronavirus heeft er zwaar ingehakt. "Het was mentaal héél zwaar", zucht Pieter. "Die complete afzondering: alle spelers vóór de training verspreid over de kleedkamers, na de training zonder douchen naar huis, niet samen optrekken. Zo krijg je moeilijk de nodige cohesie erin voor een team waar iedereen elkaar door en door kent, aanvoelt en begrijpt. En zonder publiek! Mét onze supporters winnen we die golden set tegen Sint-Petersburg altijd!"

De eenzaamheid waarmee alle spelers in alle teams het voorbije seizoen te kampen kregen, mag niet onderschat worden. Pieter geeft grif toe dat het ook daardoor op zijn leeftijd, met zijn knieën en na zo'n carrière wat is beginnen spoken in zijn hoofd: je hebt enorm veel te danken aan volleybal, maar ook enorm veel opgeofferd. En wat als het tijdens volgend seizoen helemaal fout zou gaan met die knieën? Die angst voor het seizoen te veel heeft de doorslag gegeven: ook voor de club is het beter nú die verscheurende beslissing te nemen.

Dat brengt ons naadloos bij de vraag: en nu? "Ik ga een sabbatjaar inlassen", verrast Pieter. "Ik leef al 15 jaar totaal geprogrammeerd voor volleybal. Daar heeft altijd alles voor moeten wijken. Het is nu tijd om wat in te halen met familie en vrienden." En natuurlijk ook met zijn vriendin Edina Begić die in het Noord-Italiaanse Monza aan de slag was en vorige maand samen met o.a. Lise Van Hecke en Laura Heyrman de CEV-cup won. Begić versierde zopas een transfer naar volleybalgigant Dinamo Moskou. Pieter is niet meteen zinnens om voor een heel jaar mee naar Moskou te verhuizen, maar het is evident dat er nu meer ruimte komt voor qualitytime. En in dit sabbatjaar zal hij ook bekijken wat zijn opties zijn met zijn master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen.

Zo komt er dus vroeger dan verwacht een einde aan de topcarrière van de sympathieke kerel uit Pelt. Veelvuldig Red Dragon, veelvuldig gelauwerd in Italië, verrassend genoeg uiteindelijk toch in totaal slechts twee seizoenen aan boord bij GREENYARD Maaseik ... Niks aan te doen. Pieter, bedankt voor die twee fijne jaren! Geniet van je sabbatjaar, veel succes in je leven na het volleybal en kom zeker nog eens supporteren voor ons!